Auteur: Kristof Voet

Is dit een conversatie die de baasjes van dwergpincher-puppy Mustang ooit hebben gehad? Mogelijk en allicht wel, maar ik kan het niet voor waarheid zeggen. Feit is wel dat Mustang, een mooie chocoladebruine dwergpincher, op zestien maanden oude leeftijd half 2019 nog weinig hoop uitstraalde, op de koude betonnen vloer van de dierenbescherming, met enkel een armzalig plastieken ligbakje achteraan in zijn binnenren. Geen speelgoed, geen dekentje, geen vriendschap of liefde kende hij nog. Vrijwilligers die wandelen met de honden wilden wel, maar Mustang was zijn geloof in de mensheid kwijt. Mustang, die had een bordje nodig aan de toegangsdeur van zijn hok: “Opgepast, durft bijten, eerst vertrouwen winnen.” En bijten deed hij. Vooral mannen waren zijn ding niet.

Het pad naar de zindelijkheid.

“Telkens dat we hem sloegen omdat hij in huis had gedaan, beet hij ons.” Het is een reden tot afstand zoals een andere, zou je op een zakelijke manier kunnen stellen. Mustang, die was op de leeftijd van zestien maanden toe aan zijn derde verblijfplaats.

Als puppy werd hij gekocht bij een broodfokker in West-Vlaanderen. Tot ongeveer zijn eerste verjaardag leefde hij bij zijn eerste eigenaars, maar vermoedelijk omdat hij niet zindelijk te krijgen was, werd hij weggedaan. Bij zijn nieuwe gezin heeft Mustang het maar enkele maanden mogen uitzingen alvorens hij afgestaan werd bij de dierenbescherming. Op nog geen anderhalf jaar tijd was deze prachtige jonge dwergpincher al toe aan zijn derde thuis. Een met kale muren en kale vloeren deze keer, een noodopvang voor zij die onderaan de maatschappij zijn beland, maar toch het geluk hebben in een vooruitstrevend en liefdevol asiel afgestaan te worden. Er zijn helaas nog andere instellingen, waarbij dieren met gedragsproblemen ingeslapen worden. Een risico zeker van toepassing op Mustang, maar gelukkig voor hem geen optie in Mechelen.

Vrijwilligers maken het verschil

Als vrijwilliger ga je wandelen met zo veel mogelijk honden per bezoek, omdat je zo veel mogelijk diertjes even wil laten ontsnappen aan de eenzame opsluiting die ze de rest van de dag moeten ondergaan. Het is vaak dan ook moeilijk om veel tijd te steken in eerst het vertrouwen te winnen van een angstige hond zoals Mustang, om hem vervolgens aan te lijnen en ermee buiten te gaan. Op dezelfde tijd kan je twee of zelfs drie andere honden een aangename tijd bezorgen. Moeilijke keuzes die steeds moeten gemaakt worden, waardoor Mustang vaak alleen achter bleef en niet buiten ging. Geen probleem, hij deed zijn ding gewoon in zijn hok. Het werd wel opgekuist. Hij wist niet beter. Hij kende niets anders. Maar gelukkig kreeg hij hier geen straf.

Toen Evie als vrijwilliger aan de slag was de eerste dag nadat Mustang uit de quarantaine afdeling was gelost, viel haar oog meteen op deze duts. De voorzichtige blik, zijn prachtige kleur, en de liefde die hij niet vroeg maar duidelijk wel kon gebruiken. Ze besloot een poging te wagen om zijn vertrouwen te winnen, en deed dit door hem stapsgewijs aan haar aanwezigheid te laten wennen. Keer op keer. Bezoek na bezoek. Stapje voor stapje.

De processie van Echternach

Twee stappen vooruit. Een stap achteruit. Mustang was angstig. “Deze dame is wel heel lief, maar misschien krijg ik straks weer een klap!”, moet hij gedacht hebben. De nieuwsgierigheid overwon, en na een tijdje kwam Mustang spontaan bij Evie zitten, op zijn tempo, volgens zijn voorwaarden.

Vroeger kreeg hij klappen. Gewoon, zomaar. Bekeken vanuit zijn standpunt. Ja, zijn baasjes duwden hem met de neus in zijn plas, of in zijn poep, maar waarom? Wat was daar verkeerd aan? Hij wist dat het van hem was.
“Maar plas of poep is toch niets vreemd? Ik ruik daar graag aan, ik proef daar graag van. Alle honden doen dat toch?”
Maar dan kreeg hij nog een paar rake klappen er bovenop. Soms riepen ze plotseling, de snelle stappen, het lawaai, en: pats! Alweer pijn. Waarom? Wat wilden ze? Wat deed Mustang toch verkeerd? Het deed pijn. Veel pijn. Maar volgende keer… Niet weer! Dit moet ophouden!

Ik laat mijn tanden zien. Pats!

Ik grom! En toch: pats!

Dit moet stoppen, dus ik bijt!

Neen. Mustang was zo’n hond die echt niet zindelijk te krijgen was. Maar nu had hij die ene lieve rustige en geduldige dame leren kennen in zijn huidige huisje tussen al die andere honden waar hij schrik van had. De andere honden konden niet tot bij hem komen, en maar goed ook, want hij kende geen omgang met honden. Enkel die lieve dame, die deed hem geen pijn, het is aangenaam om bij haar te zitten.

“Ze praat tegen me en ik hou van haar stem. Ik kom tot rust bij haar. Zou ze bij me blijven? Zodat ik niet alleen moet zijn? O nee, ze staat recht. Mag ik mee? Ik mag niet mee? Waarom niet? Ik wil bij jou blijven! Kom je terug?”

De liefde was wederzijds. Maar de problematiek groot. Mustang was niet zindelijk, werd Evie gewaarschuwd door het asiel toen ze kenbaar maakte dat ze hem wilde adopteren.
En hij had zijn agressieproblematiek. Evie, ze wilde het goed aanpakken van bij het begin.
Een degelijk plan van aanpak, onder deskundige begeleiding.

De gediplomeerde hondengedragstherapeut

Evie zocht en vond een geschikte hondentherapeut om haar bij te staan met duidelijke kennis van angstproblematiek en oeverloos veel geduld, en bovendien vrouwelijk, wat in het geval van Mustang geen overbodige luxe was. Mannen, neen, het wilde echt niet lukken.

Een nieuwe start, een nieuwe naam, en Mustang werd Charlie herdoopt. Na slechts een eerste week liefdevolle en intensieve begeleiding thuis was Charlie al zindelijk, op een enkel accidentje na af en toe. Onder de deskundige begeleiding van gedragstherapeute Sofie leerde Charlie zijn angsten te overwinnen, en zijn zelfvertrouwen op te bouwen.
De kleine schuchtere en soms agressieve dwergpincher begon meer en meer te geloven in zijn eigen kunnen, en bouwde stap voor stap het vertrouwen op in de mensen die zich rond hem bevonden. Je moet als hond natuurlijk voorzichtig blijven, want vroeger kreeg je ook zonder enige reden klappen, dus misschien gebeurt dat binnenkort toch opnieuw?

Na een tijd was Charlie zelfs klaar om de eerste gecontroleerde ontmoetingen met andere hondjes te hebben. Vandaag heeft hij tientallen vriendjes in de buurt wonen, van klein tot groot! Gelukkig voor hem hebben heel veel andere honden heel veel geduld met hem gehad toen hij net bij Evie kwam wonen, en hebben ze hem alle kansen gegeven om toch nog vriendjes te worden!

Charlievie

Het succes en de mooie resultaten die je kan behalen met deskundige begeleiding van huisdieren, inspireerden Evie om haar leven om te gooien en zichzelf om te scholen tot klinisch dierengedragsdeskundige (Clinical Animal Behaviourist) aan de Odisee University Of Applied Sciences. In 2021 werd haar onderneming Charlievie boven de doopvont gehouden, waarbij het ultieme doel is om dierenwelzijn te promoten. De belangrijkste tak hiervan is Huisdierentherapie.be, gedragstherapie voor honden en katten, en training voor honden en puppy’s. Het doel: zo veel mogelijk Mustangs aan een beter leven helpen, en hun eigenaars bijstaan volgens de meest recente wetenschappelijke inzichten om stabiele, gelukkige en evenwichtige dieren te bekomen.

En Charlie? Die is nog altijd gek op zijn mama, en brengt bij voorkeur ieder moment van de dag bij haar door. Zijn mama begrijpt zijn communicatie, kan ook gemakkelijk aan hem duidelijk maken wat ze wil, en hij voelt zich veilig en geborgen onder haar vleugels.

Mustang is dood. Lang leve Charlie!

Kristof Voet is administratief en logistiek medewerker van Huisdierentherapie.be sinds 2021.  Hij was tot 2022 werkzaam als vrijwilliger bij de dierenbescherming, en volgde hiervoor de opleiding Asielmedewerker georganiseerd door de Vlaamse Overheid.